ஈழத்து சிறுகதைக் களம் ஓர் அறிமுகம் ( தொடர்- 01 ).

ஈழத்தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றுச் செல்நெறியில் சிறுகதைக்கு என்று ஓர் நிலையான தளம் கிடைத்து விட்ட நிலையில்: அவற்றினைப்

* போராட்டத் தளம்
* சமூக விடுதலைத் தளம்
* தனிமனித விடுதலைத் தளம்

எனக் கூறுபோட்டுப் பார்க்கும் இலட்சியவாதமும் ரொமாண்டிசிசமும் கதைப் பொருட்களாக மேலெழுந்தன.

தமிழ்ச் சிறுகதையின் செல்நெறி பற்றியோ அதன் வளர்ச்சிப் போக்குப் பற்றியோ இத் தொடரில் நான் பெரிதாகக் குறிப்பிடவில்லை. இவை பற்றிய குறிப்புக்கள் வாதப்பிரதிவாதங்கள் என்பன ஏற்கனவே நிகழ்ந்தேறி விட்டன.

ஆரம்ப காலத்து சிறுகதைகளில் வேலையில்லாத் திண்டாட்டம், சாதிக்கொடுமை போன்றன அவற்றின் நிறங்களுடன் அப்படியே தீட்டப் பட்டது.

* யதார்த்தவாதம் என்றும் சோஷலிஸ யதார்த்தவாதம் என்றும் முற்போக்கு இலக்கிய வாதிகள்
என்றும் தத்துவ சார்புடைய எழுத்துக்கள் என்றும் பின்னர் மேற்கிளம்பின.

* இன்னொரு பக்கம் தமது கொள்கைகளைப் பிரகடனம் செய்து கொண்டு புரட்சியால் உலகைப்
புரட்டிவிட முடியும் என்ற நம்பிக்கை கொண்ட முற்போக்கு வாதிகள்,

என இருவருமே யதார்த்த வாதத்தை ஆயுதமாகக் கருதிப் படைக்கத் தொடங்கினர். ஆனால் திட்டவட்டமான வரையறைக்குள் அடக்கிவிட முடியாத சிறுகதை ஆசிரியர்களும் நிறையத் தோன்றினர்.

ஒருவருடைய எழுத்துக்கும் அவரது செயற்பாடு;, சமூகம் மீதான அவரது கரிசனை எல்லாவற்றுக்கும் இடையில் நெருங்கிய தொடர்பு உண்டு. இவற்றில் ஒன்றை விட்டு இன்னொன்றைப் பிரித்துப்பார்க்க இயலாது.

யதார்த்தத்தைப் புரிந்து தனக்குள்ள சமூகப் பொறுப்பினை உணர்ந்து கொண்டு படைப்புக்களினைப் படைக்கின்ற போதுதான் அவை உச்ச நிலையினை அடைய முடியும். எனவே ஒவ்வொரு எழுத்தாளனும் ஏதோ ஒரு வகையில் தன்னைச் சுற்றியுள்ள விடயங்கள், சமூகம், இனம் போன்றவற்றில் கரிசனை உடையவனாக இருத்தல் அவசியம்.

* 1956ஆம் ஆண்டு தொடக்கம் இனங்களுக்கிடையிலான உடன்பாடற்ற நிலையினைக்
கொண்டு விளங்கி வந்திருக்கின்றது.

* 1983ஆம் ஆண்டு; வரையில் ஒரு வகையான புனைகதை, புனைவியல், கற்பனையியல்
முறையே நடைமுறையில் இருந்தது எனக் கூறுவாரும் உள்ளனர்.

* 1960களின் பின்னர் மத்தியதரவர்க்க எழுச்சியும், முற்போக்குவாதச் சிந்தனைகளும்
மேற்கிளம்பிய போது ஒரு வகையான நடுத்தர மக்கள் சார்புடைய இலக்கியங்கள்
உற்பத்தியாகத் தொடங்கின.

தொடரும் ...