நானும் வலையும் ( இது எனது 150வது பதிவு )

சிறுகச்சிறுகச் சேர்ந்த சொந்தங்களே வணக்கம்.

யாவரும் நலந்தானே!

நான் எழுதிய ஒவ்வொரு வரிக்கும் அர்த்தம் கற்பித்து ஆதரவு நல்கி என்னையும் உங்களில் ஒருவனாக வலையுலகில் இணைத்துக் கொண்டமைக்கு மனந்திறந்து நான் கூறும் முதல் வணக்கம் இது.

“யாவரும் நலம்” சுசி யின் அழைப்பினை ஏற்று, நான் வலையமைப்புக்கு வந்த விதத்தினை எழுத நினைத்தபோதுதான் ஞாபகம் வந்தது இது எனது 150 வது இடுகை என்பது. அதனால் இந்த இடுகையிலேயே எனது வலையுலகப் பிரவேசம் பற்றிச் சொல்லிவிடுவது சிறப்பென நினைத்தேன். அதனால் விளைந்ததே இந்த இடுகையாகும்.

நான் இலங்கையைச் சேர்ந்தவன். 1992இல் நான் 9வது படிக்கும் போதுதான் முதன்முதலில் கவிதை எழுதியதாக ஞாபகம். அதன்பின் பல கவிதைகளை எழுதினேன். இருந்தாலும் 1999இல் “சரிநிகர்” சஞ்சிகையில் வந்த எனது முதல்ச் சிறுகதைதான் எனது (அப்போது வேறு பெயரில் எழுதினேன்) கலையுலகப் பயணத்துக்கான அத்திவாரமாக அமைந்தது.

அதன்பின்னர் “இடி” , “தமிழ்கேசரி” , “வீரகேசரி” , “சுடரொளி” , “தினக்குரல்” , “வெளிச்சம்” முதலான பல சஞ்சிகைகளிலும் இன்னும் பல நினைவு மலர்கள், சிறப்பு வெளியீடுகளிலும் பல கவிதை, சிறுகதை, கட்டுரைகளை எழுதியுள்ளேன். ஆனால்… எட்டாக்கனியாக இருந்த இணையம் சமாதான (2003) காலத்தின் பின்னர்தான் எங்களை வந்தடைந்தது.

அதன் பின்னர்கூட எனக்கு இணையம் பற்றிய சிந்தனை வரவில்லை. எழுதவேண்டும் என்றும் தோன்றவில்லை. இதற்கிடையில் நான் 14 வருடங்களாக எழுதிச் சேர்த்து ஆவணப்படுத்தி வைத்திருந்த அனைத்து ஆக்கங்களையும் தூரதிஸ்டவசமாக 2006ஆம் ஆண்டு இழக்கவேண்டிய நிலைக்கு நான் தள்ளப்பட்டேன்.

அதன்பின்னர்தான் இணையத்தின் முக்கியத்தை உணர்ந்த நான் முதலில் கீற்று.கொம், கலகம்.கொம், யாழ்.கொம் போன்றவற்றில் எழுதினேன். ஓரளவுக்கு எந்தத் தமிழ் எழுத்துருவாயினும் என்னால் எழுத முடிந்தமையால் எனக்கு வலையில் எழுதுவது அவ்வளவு கடினமானதாகத் தெரியவில்லை. அதனால் நிறைய எழுதினேன். ஆனால் என் தூரதிஸ்டம் மீண்டும் என்னைத் துரத்தியது. தொழிநுட்பக் கோளாறு காரணமாக கலகம்.கொம் நிறுத்தப்பட்டபோது மீண்டும் எனது இரண்டுவருடப் படைப்புகளில் பலவற்றை நான் இழந்தேன்.

இதன் பின்னர்தான் எனக்கென நான் எழுதிய அனைத்ததையும் இனியாவது சிதையாமல் சேமிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் உதயமானபோதுதான் “தியாவின் பேனா பேசுகிறது” என்ற வலைப்பூவைத் தொடங்கினேன்.

ஆரம்பம் முதலே பலர் என்னைத் தட்டிக்கொடுத்து ஆதரவு நல்கி வருகின்றீர்கள். இன்றுவரை எல்லோரும் சொந்தக்காரர்கள் போல நல்லதையும் கெட்டதையும் சொல்லி வருகின்றீர்கள். நல்ல நண்பர்களாகவும் இருந்து வருகின்றீர்கள்.

என்னினிய உறவுகளே!

இதுவரைநாளும் நான் உங்கள் மனதைப் புண்படுத்தும் வகையில் ஏதாவது கருத்துக் கூறியிருந்தால் மன்னித்துக்கொள்ளுங்கள். அத்துடன் எனது அனைத்துப் பதிவுகளுக்கும் பின்னூட்டம் எழுதி என்னை ஊக்கப்படுத்திவரும் உங்கள் அனைவரையும் இந்தநாளில் நான் நன்றியுடன் நினைவு கூருகிறேன். இன்றுபோல் இனிவரும் நாட்களிலும் உங்களின் ஆக்கபூர்வமான விமர்சனங்களின் மூலம் என்னைத் தூக்கி நிறுத்துங்கள். நாளும் நல்ல நண்பர்களாக இருப்போம்.

நான் இத் தொடரை எழுதும்படி யாரையும் அழைக்கப்போவதில்லை. உறவுகளே நீங்களும் சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும்போது உங்களின் வலைபுகு படலம் பற்றிக் கொஞ்சம் சொல்லுங்கள்.

நிலைபெற்ற நம் வாழ்வினிலே என்றும்

தலைபெற்று வந்தவர்கள் நீங்கள்

கலையுலகில் என் ஆக்கங்களைக் கண்டு – உங்கள்

வலைதனிலே வாழ்த்தெழுதி மகிழ்வித்தீர்

கல்வியிலே பல திறத்திலுள்ளோர் கூடி

சொல் பொறுக்காச் சோர்விலராய் நின்று

பல் கருத்துக் கூறி உங்கள் - மனந்திறந்து

நல்லாசிகள் தந்தமைக்கு நன்றி.